چگونه این برجهای تهدیدکننده بتن خام که همین چند سال پیش زشت ترین ساختمانهای جهان به حساب می آمدند کاملاً قابل اشتیاق و کاملاً تأثیرگذار بود.
در دنیای معماری ، همه چیز در مورد ارزیابی مجدد وحشیگری است. احیا نسبتاً سریع بوده است – این حکم در طی چند دهه از محکومیت و تخریب به بت پرستی و احترام تغییر یافت. حتی دفتر جدید كیز یزی نیز به شدت تحت تأثیر جنبش قرار دارد.
علی رغم آنچه ممکن است تصور کنید ، وحشی گری نام خود را از سر سختی تقابل آمیز یا عدم نگرانی غیر آسایشگرانه برای راحتی نمی گیرد. بخاطر وحشی گری یا بی رحمی شرورانه اش چندان نامگذاری نشده است. این اصطلاح به سادگی از béton brut ، فرانسوی برای “بتن خام” گرفته شده است. این در مورد صفت نیست ، مرد ، بلکه اسم است.
وحشی گری موسیقی تکنیکی معماری است ، سرسخت و تهدیدآمیز. ساختمانهای وحشیانه گران نگهداری می شوند و تخریب آنها دشوار است. نمی توان آنها را به راحتی بازسازی یا تغییر داد ، بنابراین تمایل دارند همانطور که معمار در نظر داشته است بمانند. شاید این جنبش دوباره به سبک خود برگشته باشد زیرا ماندگاری به ویژه در دنیای آشفته و فروپاشنده ما جذاب است.
مانند اهداف اصیل اصیل ساختارهای مدرن متمایل به چپ ، که برای هرکسی در نظر گرفته شده بود اما اکنون اغلب به عنوان نمادهای لوکس ، معماری بی رحمانه – خصوصاً چند خانه و ساختمان تجاری تغییر یافته که امروزه مردم واقعاً می توانند زندگی کنند – به کار می رود. – نخبگان متمرکز بر زیبایی از آن استقبال می کنند. و همانطور که هر سبکی در آستانه کشف مجدد پوپولیست است ، به طور همزمان توسط کسانی که هنوز ارزش آن را نگرفته اند در لبه نابودی است. (فقط کافی است در مورد نبرد اکتشافات ساختمانها در کلوپ معماری به صورت آنلاین مطالعه کنید.)
جای تعجب نیست که استدلالهای تب برانگیزی وجود دارد که بر اساس آنها طراحان و معماران دقیقاً به عنوان افراد خشن شناخته می شوند. این دسته گسترده و بد تعریف شده است. می بینم که چرا می توان لوکوربوزیه و لوئیس کان را شامل شد ، اما به نظر من آنها بیش از حد انسانی هستند. بنابراین کار آنها را در این صفحات پیدا نخواهید کرد. من وحشیگری خود را دوست دارم ، بسیار وحشیانه – خام ، پرتحرک ، سرد و از نظر کوبیستیک حداقل. باید کاملاً ترسناک باشد.
این یک حرکت معماری جسورانه و مهیج بود ، و مکانهای کمی بر روی نقشه وجود دارد که یک یا دو نمونه بروتالیستی مناسب نداشته باشد. بیایید آنها را حفظ کنیم و از آنها که مصمم هستند همه آنها را به آوار تبدیل کنند ، محافظت کنیم – از آیکون های اینجا شروع می کنیم.
این مرکز هنری عظیم و توسعه مسکن ، در مقیاس و پیچیدگی عظیم ، در یکی از بمباران ترین مناطق لندن واقع شده است که از خاکستر و آوار جنگ جهانی دوم برخاسته است. گیج کننده و جذاب ، زیبا و الهام بخش است. در زمان ساخت آن ، اهمیت دادن به عابران پیاده به اندازه اتومبیل بسیار اساسی بود. من شخصاً بیش از یک بار در مجموعه مدرن آن از راهروها ، راهروها ، پل های آسمان و تونل ها گم شده ام – و هر دقیقه از رفع مشکل را دوست دارم. ابتدا خانه های مسکونی و برج ها افتتاح شد ، اما این مرکز بزرگ هنری تا سال 1982 که توسط ملکه الیزابت تعمید داده شد ، به پایان نرسید. هدف این بود که افرادی با اهمیت معماری کاملاً طراحی شده در حالی که آنها را با تخیل آرمانشهرانه ای از هنر و فرهنگ محاصره می کرد – همه در میان لندن شلوغ. در سال 2003 ، باربیکان “زشت ترین ساختمان لندن” انتخاب شد. با این حال ، این روزها سخت گیر خواهید بود که هر L را پیدا کنید
این یادبودهای مربوط به اواخر دوران اتحاد جماهیر شوروی ، برخی از آنها برای بزرگداشت مبارزه مردم یوگسلاوی علیه اشغال محور در جنگ جهانی دوم ساخته شده اند ، بسیار جذاب هستند. ساختارهای یادبود به عنوان یادگاری و نماد وحدت برای آن ملت است. گرچه این روزها به نظر می رسد بیشتر آنها به دلیل عجیب و غریب عجیب و غریب مجسمه سازی مورد استقبال قرار گرفته اند. آن را بی رحمی بنام حماقت بنامید. صدها مورد از این دست در مناطق روستایی پراکنده وجود دارد که توسط معماران مختلفی در نیمه دوم قرن 20 طراحی شده اند. در حالی که بعضی از آنها به اندازه ساختمانها هستند ، بعضی دیگر به سختی به اندازه یک انسان بلند هستند.
لندن برای وحشیگری صفر بود زیرا مسکن پس از جنگ جهانی دوم بسیار کم بود و برج های بلند بتونی راهی مناسب برای پناه دادن به تعداد زیادی از مردم بود. ترللیک روزی مورد اهانت قرار می گرفت ، اما اکنون مرسوم ، مد روز و مورد پسند است و به روشی فرقه ای احترام می گذارد. اگرچه بیشتر واحدها هنوز بصورت محکم برای مسکن اجتماعی نگهداری می شوند ، اما آپارتمانها در دسترس قرار می گیرند به سرعت به فروش می رسند. یک اتاق خواب 3 خوابه اخیراً با قیمت بیش از 1 میلیون دلار در بازار موجود بود.
طبق افسانه ها ، معمار برج ها ، ارنو گلدفینگر ، چنان مستبد کار بود و آفرینش های او چنان تهدیدکننده و جذاب نبودند که یان فلمینگ یکی از بدنام ترین اشرار خود را به نام او نامید.
از تادائو آندو ، استاد مدرن بتن ، از این حیث ناشی می شود
مارسل بروئر هنگامی که در مدرسه معروف هنر آلمان باوهاوس بود ، مجموعه ای از قطعات مبلمان با قاب لوله ای فولادی را اختراع کرد که تبدیل به شمایل مدرنیستی شده اند و هنوز هم در حال تولید هستند. تلاش های معماری وی به همان اندازه مورد احترام است. این زیگورات معکوس ساخته شده از بتن و گرانیت یکی از آوانگاردترین ساختمانهای منهتن بوده و هنوز هم هست. وقتی در سال 1966 به عنوان موزه هنر آمریکایی ویتنی افتتاح شد ، از آن بیزار بود ، از آن زمان به عنوان یکی از بهترین آثار بروئر و نمونه قطعی جنبش وحشیگری نام برده شد. با وجود تمام شاهکارهایی که از درهای آن عبور کرده اند ، خود ساختمان همچنان به عنوان یک ستاره شناخته می شود.
