مسول ، عراق – آنان یاسون خانه خود را با صفحات سیمان زرد در میان آوارهای موصل ، جلوه ای از رنگ و انعطاف پذیری مقاوم در شهر ، که برای بسیاری مترادف با سلطنت ترور گروه دولت اسلامی است ، بازسازی کرد.

در طی سه سال از زمان آزادسازی نیروهای عراقی با حمایت ائتلافی به رهبری آمریكا ، موصل از دست مبارزان ، یاسون با زحمت و كوششی پولهایی را كه شوهرش از سبزیجات حمل و نقل در شهر به دست می آورد پس انداز كرد. آنها فقط به اندازه کافی برای بازسازی دیوارهای خانه ویران شده خود بودند. پول برای طبقات هدیه ای از پدر در حال مرگ او بود ، پشت بام وامی است که هنوز هم پرداخت نشده است.

یاسون حتی از نمای بیرونی زرد روشن – رنگ اهدایی یکی از اقوام نیز بدش نمی آمد. مادر 40 ساله دو فرزند گفت: “من فقط خانه می خواستم.”

توده های آوار اطراف او شاهد خشونت هایی است که دومین شهر بزرگ عراق متحمل شده است. از موصل ، داعش خلافت خود را در سال 2014 اعلام کرده بود. سه سال بعد ، نیروهای عراقی با حمایت ائتلاف تحت رهبری ایالات متحده در یک جنگ طاقت فرسا شهر را آزاد کردند که باعث کشته شدن هزاران نفر شد و موصل را ویران کرد.

چنین انعطاف پذیری در سایر نقاط شهر آشکار است ، در زمانی که دولت محروم پول بغداد نتواند بودجه بازسازی را تأمین کند و داعش در سرتاسر مناطق مورد مناقشه شمال عراق فعال تر می شود.

زندگی این روزها به آرامی به موصل برمی گردد: بازرگانان در مغازه های خود مشغول هستند ، نوازندگان محلی دوباره جمعیت کوچک و دلگیر را سرناد می کنند. در شب ، در حالی که مراجعان رستوران به خیابان ها ریخته می شوند ، چراغ های شهر می درخشند.

سازمان ملل تخمین زده است که برای ریشه کن کردن داعش بیش از 8000 خانه موصل در حملات شدید هوایی تخریب شده است. بر اساس تحقیقات AP ، این عملیات 9 ماهه حداقل 9000 کشته برجای گذاشت.

خاطرات وحشیانه این گروه هنوز مردم محلی را درگیر خود نمی کند ، آنها زمانی را به یاد می آورند که میادین شهر برای گردن زدن عمومی افرادی که جرات نقض قوانین شبه نظامیان را داشتند ، مورد استفاده قرار گرفت.

شهر قدیمی در کرانه غربی رود دجله ، که زمانی نگین موصل بود ، همچنان ویرانه باقی مانده است ، حتی در مناطق جدید شهر شاهد احتیاط احیا شده است. به گفته ساکنان احیا ، بیشتر کار خودشان است.

احمد سرحان ، یک تجارت خانوادگی قهوه ، گفت: “من حتی یک دلار از دولت ندیدم.”

قابلمه های قهوه آنتیک ، به نام دالاهس ، در ورودی مغازه او که 120 سال است تجارت قهوه را انجام می دهد ، صف کشیده اند. یک هاون و پتک کهنه شده ، که توسط نیاکان سارهان برای آسیاب لوبیا استفاده می شده ، در دفتر او نشسته و شاهدی بر تاریخچه ماجرای خانواده اش است.

“پس از آزادی ، هرج و مرج کامل بود. هیچ کس پول نداشت. اقتصاد صفر بود. ” تجارت وی با رقمی ناچیز 50،000 دینار عراقی در روز یا حدود 40 دلار درآمد داشت. اکنون ، او به حدود 2500 دلار نزدیک می شود.

اما حتی در حالی که سرحان و سایر بازرگانان شروع به دیدن سود می کنند – علیرغم تأثیر همه گیر ویروس کرونا – کارگران عادی در تلاشند. سرهان 28 کارگر استخدام می کند که هر یک از آنها روزانه 8 دلار درآمد دارند.

وی می گوید: “هیچ چیز نیست … آنها هرگز قادر به ساخت خانه های خود نخواهند بود.”

از زمان سرنگونی داعش در سال 2017 ، کار بازسازی موصل به طرز دردناکی کند شده است. تأخیرها به دلیل عدم حاکمیت منسجم در سطح استان ها ایجاد شده است. فرماندار استان نینوا ، شامل موصل ، از زمان آزادسازی سه بار جایگزین شده است.

بدون داشتن هیچ مرجع مرکزی برای هماهنگی ، شبکه ای درهم تن از نهادها که ناظر کار بازسازی هستند – از دولت محلی ، استانی و فدرال گرفته تا سازمان های بین المللی و گروه های امدادی – بر هرج و مرج افزوده است.

دولت در پروژه های بزرگتر زیربنایی پیشرفت کرده و خدمات اساسی را به شهر بازگردانده است ، اما موارد زیادی ناتمام مانده است.

بودجه ای که برای بازسازی توسط بانک جهانی در نظر گرفته شده بود برای کمک به دولت فدرال در مبارزه با ویروس کرونا به دلیل کاهش خزانه دولت با کاهش قیمت نفت ، هزینه شد. در همین حال ، حداقل 16000 نفر از ساکنان موصل درخواست کمک نقدی دولت برای بازسازی خانه های خود را داشتند.

زهیر العراجی ، شهردار منطقه موصل گفت ، فقط 2000 نفر کمک مالی دریافت کردند.

وی گفت: “هیچ پولی وجود ندارد.” “آنها باید خودشان دوباره بسازند.”

ساکنان موصل سیاست های دولت را با سو susp ظن نگاه می کنند و گمان می کنند مقامات محلی بیش از حد فاسد هستند که نمی توانند به آنها کمک کنند.

عمار موفق که سال گذشته تمام پس انداز خود را صرف راه اندازی مجدد صابون فروشی خود در شهر کرد ، گفت: “هرچه بودجه تأمین شود ، آنها آن را خواهند دزدید.”

عکسی از پدرش در داخل مغازه آویزان شده است که وی این کار را در دهه 1970 انجام داده است. انبوهی از صابون معروف روغن زیتون منطقه که از شهر حلب سوریه وارد شده ، بر فراز او قرار دارد.

وی افزود: “آنچه اکنون می بینید ، من به تنهایی انجام دادم.”

در یک معبر خرابه های سینماهای بمب گذاری شده توسط داعش – تفسیر دقیق این گروه مبارز از اسلام ، این نوع سرگرمی ها را ممنوع کرده است – مغایرت زیادی با مغازه ها و رستوران های پر از مشتری دارد.

شهر قدیمی ، با هزارتوی خیابان های باریک خود که قدمت آن به قرون وسطی باز می گردد ، اکنون به عنوان موزه ای وحشتناک از وحشت های IS عمل می کند. میله های آهنی Misshapen از آنچه در خانه هایی که برای تقویت آنها طراحی شده بود خارج می شود. تکه های خرد شده سنگ و سنگ تراشی سنگی ، که یک بار توسط مورخان برای اهمیت معماری تعظیم شده اند ، در میان آوارها قرار دارد. نشانه هایی از زندگی سابق – یک جفت کفش زنانه ، یک دفترچه قلب پوشیده ، پوسته مهمات منفجر شده – دست نخورده است.

در یک دیوار نوشته شده روی تخته سنگی که با آوار احاطه شده است ، نشانه ای از شوخ طبعی تزلزل ناپذیر موصل نوشته شده است: “تخریب ممنوع است”.

موزه موصل ، جایی که شبه نظامیان داعش از خود فیلم می گرفتند که آثار باستانی بی قیمتی را به گرد و غبار خرد می کنند ، تا حدی در ژانویه افتتاح شد. اما به غیر از نمایشگاه های گاه به گاه هنر معاصر مانند مجسمه ساز عراقی «عمر قیس» در ماه گذشته ، چیزی برای دیدن وجود ندارد.

در آن سوی شهر ، سرهان ، تاجر قهوه ، از هر کسی که مراقبت می کند دعوت می کند تا مجموعه شمشیرهای عتیقه ، بشقاب ها و کاسه های خود را که با زحمت شکار می کرد ، ببیند. در قرن 12 ، موصل قطب مهم تجارت بود. یک قرن بعد ، کارهای پیچیده فلز آن مورد توجه قرار گرفت.

سرهان با در دست داشتن یک صفحه برنز زنگ زده که روی آن 1202 ، سال ساخت آن حک شده است ، گفت: “این تاریخ ماست.”

“اگر من از آن محافظت نکنم ، چه کسی محافظت می کند؟”